Yıl 2017; kızımız Esra gönüllü anne olarak Çocuk Evleri'ne gidiyordu. Elif ismindeki 9 aylık bebeğin gönüllüsü olmuştu. Yaz gelmişti ve kızımız, Elif'in doğum gününü bahçede yapmak istedi. Ağustos ayının güzel bir günü kızlı-erkekli 8 çocuk, 9-10 aylık en büyüğü 1 yaşında, sarışını, esmeri… Hepsinin nasıl da sevgiye ihtiyacı vardı, kucağına aldığın sarılıp sanki sana sevgi aşılıyordu. Şu anda yazarken bile aşırı etkilendim ve bazı insanların 'Ben çocuk yuvalarına gidemem, etkileniyorum' demeleri aklıma geldi. Oysa ki bu eğer bir sebep olsaydı kimse o çocuklara elini uzatmazdı. Şimdi Çocuk Evleri'nde o çocuklara yardım elini uzatıp, her şeyleri ile ilgilenenler muhakkak Allah'ın en sevdiği kullarıdır. Kızımız Esra, Elif adındaki kızımızı her hafta sonu eve getirmeye başladı; derken kalmalar 3-4 güne çıktı. 2,5 yaşındayken bir hafta sonu Çocuk Evi'ne dönmek için hazırlandı, eşim ve ben kapıdan onları geçiriyorduk. Birden eşime sarılıp 'Dede beni bırakma!' diye ağlaması yüreğimizi parçaladı. Birkaç gün uyuyamadık ve gece gündüz onu düşünüyorduk, onu nasıl bırakabilirdik? Kızımız Esra, eşim ve ben bu kararı vermekte ne kadar gecikmiş olduğumuzu, bir çocuk bir insan yetiştirmenin herkese nasip olamayacağını, bunun Allah'ın lütfu olduğunu anladık. Gerekli yerlere başvurup en kısa sürede koruyucu aile olduk. Şu anda Ağustos ayında 4 yaşını bitirecek olan kızımızın, annesi, ağabeyi, anneannesi, dedesi, dayısı, 2 teyzesi ve 5 kuzeni oldu. Elif evimizin neşesi oldu, mutlu ve umutluyuz…